🐮 Polska Syberia Rosja Odległość

Znajdź tanie loty do Rosji na Skyscanner. Porównaj miliony ofert linii lotniczych i biur podróży i znajdź tanie bilety lotnicze. Wyszukiwarka lotów Skyscanner jest szybka i prosta w obsłudze a ponadto zupełnie bezpłatna. Po znalezieniu najlepszej oferty, przekierujemy Cię bezpośrednio na stronę linii lotniczej lub biura po-dróży

^{Być może niektórych zaskoczy fakt, że na Syberii nie zawsze jest zimno. Choć większa część roku przynosi srogie mrozy, okres letni potrafi być bardzo ciepły, a czasami nawet upalny. Jeśli więc planujesz podróż na Syberię, a nie chcesz zabierać ze sobą ciężkich zimowych ubrań, warto wyruszyć między majem a wrześniem. Nasza podróż miała miejsce na przełomie lipca i sierpnia. Nad Bajkał dojechaliśmy pociągiem z Moskwy. Poza tym głównie poruszaliśmy się autostopem. W Rosji działa on znakomicie – sporą część trasy pokonaliśmy w cztery osoby. Pociągiem na Syberię, czyli o kolei transsyberyjskiej Na Syberię zabrała nas kolej transsyberyjska relacji Moskwa – Ułan Ude. Jechaliśmy tzw. „plackartą”, czyli najtańszą klasą. Charakteryzuje się tym, że wagony nie mają przedziałów, tylko tworzą jedną wielką część wspólną. Taki układ świetnie sprzyja obserwacji rdzennych mieszkańców Rosji oraz zawieraniu nowych znajomości. Podróż na Syberię – kolej transsyberyjska, fot. Marta Pracownik W pierwszym momencie czterodniowa podróż pociągiem może się wydawać czymś niesamowicie nudnym. Z drugiej jednak strony – hej, to przecież Rosja. Tu się w pociągu przecież bezczynnie nie siedzi, tylko robi wiele innych rzeczy! Na przykład… …gra w karty z nowymi rosyjskimi znajomymi. Przy okazji można nieźle podszkolić swoje zdolności językowe. Podróż na Syberię – w pociągu, fot. Marta Pracownik Czas upływa nam również na ciekawych polsko-rosyjskich dyskusjach, wspólnych degustacjach przyniesionych do pociągu smakołyków, a nawet na wspólnym gitarowym graniu. Co może okazać się ciekawostką, nasi rosyjscy rówieśnicy z niechęcią podchodzili do picia alkoholu podczas podróży. Czy było to spowodowane strachem przed konsekwencjami spożywania alkoholu w pociągu, czy zwykłą, szczerą do niego niechęcią – trudno określić. W każdym razie, stereotyp rosyjskiego zamiłowania do napojów procentowych nie znalazł w tym przypadku potwierdzenia. Największa głowa Lenina i buriaccy mnisi Położone na wschód od Bajkału Ułan Ude jest stolicą Buriacji. W mieście tym znajduje się największy pomnik głowy Lenina na świecie. Jest to również rejon, w którym podobno szczególnie mocno zakorzeniony jest szamanizm. Ułan Ude – największa na świecie głowa Lenina, fot. Marta Pracownik Okolice Ułan Ude to również rosyjskie centrum buddyzmu. 23 kilometry od miasta znajduje się klasztor buddyjski Dacan Iwołgiński. Można tam łatwo dojechać marszrutką z centrum miasta. Świątynia usytuowana jest w pięknych okolicznościach natury. Buriacja – Dacan Iwołgiński, fot. Marta Pracownik „Błękitne oko Syberii” Jezioro Bajkał to najgłębsze i najstarsze jezioro świata. Rozciąga się na długość prawie 640 km (dla porównania, Polska w wymiarze północ-południe ma 650 km). Tym, co jako pierwsze rzuca się w oczy przy spotkaniu z Bajkałem, jest jego krystaliczna czystość. Jej stałe utrzymanie jest możliwe dzięki wyjątkowym właściwościom bajkalskiej wody oraz żyjącemu w niej endemicznemu gatunkowi skorupiaka o nazwie episzura. Jezioro Bajkał, fot. Marta Pracownik Kolejną rzeczą, którą możemy zaobserwować po pierwszym kontakcie z jeziorem, jest jego niska temperatura. Na otwartych wodach, nawet w upalne letnie dni, waha się ona w okolicach 8 stopni Celsjusza. Radzę więc zapomnieć o przyjemnym „taplaniu się” w wodzie. Zanurzenie się w Bajkale może stanowić spore wyzwanie. Na Bajkał warto poświęcić nieco więcej czasu. My spędziliśmy tam tylko jeden wieczór i czuliśmy spory niedosyt. Arszan, czyli witamy Sajany Będąc w okolicach Bajkału warto odwiedzić pobliski rejon górski. Arszan to niewielka miejscowość położona w Sajanach. Jest „bazą wypadową” na jeden z sajańskich szczytów – Piku Lubwi, W okolicy znajduje się również dwanaście wodospadów. Na jeden z nich prowadzi nas urokliwy szlak. Nie jest zbyt wymagający ani długi, ale zachwyca swoim pięknem. Niesamowitych wrażeń dodają porozwieszane na drzewach i drewnianych słupkach chadaki, czyli szamańskie szarfy życzeń. Sajany – wodospad w Arszan, fot. Marta Pracownik Widok wodospadu robi wrażenie. Można go obejrzeć z daleka w całej okazałości lub podejść bliżej i poczuć spływające na twarz kropelki wody. Miejsce jest tak piękne, że trudno będzie się Ci z nim rozstać! Irkuck – miasto kontrastów Irkuck to największe w okolicach Bajkału miasto. Tak jak chyba w przypadku większości postsowieckich miejscowości, trudno go określić mianem „pięknego”. Z pewnością jednak pasują do niego słowa „ciekawy” i „intrygujący”. Odznacza się bowiem starą, drewnianą zabudową, którą możemy dostrzec prawie na każdej uliczce miasta. Oprócz niej, wokół możemy podziwiać wiele pięknych, zabytkowych kamienic. Jednocześnie jednak co krok spotykamy się z typowym dla miast radzieckich, nieciekawym, „betonowym” budownictwem. Ta mieszanka czyni z Irkucka miejsce niezwykle barwne i na swój sposób klimatyczne. Irkuck – drewniane domy, fot. Marta Pracownik Syberyjskie Skalne Miasto i mały raj nad Jenisejem W okolicach Krasnojarska odwiedzamy rezerwat Stołby. W tym miejscu możemy podziwiać wielkie, skalne ostańce, których wysokość sięga nawet 100 m. Do wyboru mamy kilka ścieżek spacerowych. Osobliwość rezerwatu tworzą przemykające po drogach burunduki, czyli wiewiórki syberyjskie. Gryzonie są na tyle przyzwyczajone do zwiedzających, że można do nich podejść naprawdę blisko. Rezerwat Stołby, fot. Marta Pracownik Tutaj chciałabym podkreślić jedną z niewątpliwych zalet podróżowania z namiotem. Kiedy znajdziesz się w wielkim mieście, takim jak Krasnojarsk i nie bardzo wiesz, w jakim miejscu mógłbyś się rozbić, możesz na przykład wsiąść do pierwszej lepszej podmiejskiej marszrutki i jechać nią tak długo, aż nie zakończy kursu. Tym sposobem znajdziesz się w miejscowości, której nazwy nie znasz, jednak miejscowi wskazują ci drogę do miejsca, które podobno świetnie nadaje się do rozbicia namiotu. Właśnie tak trafiliśmy do Diwnogorska, miasteczka położonego nad Jenisejem. Wskazane przez tubylca miejsce okazało się być małym rajem na Ziemi z widokiem niczym z kadru jednego z filmów Andrieja Zwiagincewa. Diwnogorsk nad Jenisejem, fot. Marta Pracownik Republika Tuwińska Od Krasnojarska do granicy mongolskiej jest niedaleko – jedyne (!) tysiąc kilometrów. W skali rosyjskiej przelicznik odległości nieco się zmienia. Do samej Mongolii nie jedziemy ze względu na brak czasu, jednak odwiedzamy położoną niedaleko niej Republikę Tuwińską. W Tuwie rzeczywiście możemy poczuć mały przedsmak Mongolii – podziwiamy niesamowite stepowe krajobrazy, jurty i azjatycką architekturę. Stepy w Tuwie, fot. Marta Pracownik Odwiedzamy stolicę Tuwy – Kyzył. Czujemy się tu nieco niepewnie. Ludzie sprawiają wrażenie niezbyt przyjaźnie nastawionych. Po raz pierwszy mamy prawdziwy problem ze złapaniem „stopa” – prawie każdy zatrzymany kierowca chce od nas pieniędzy. Kobiety, które pytamy w mieście o drogę, również oczekują zapłaty za swoją „pomoc”. W żadnej zwiedzonej przez nas dotąd części Rosji nie spotkaliśmy się z tego typu zachowaniem. Stolica Republiki Tuwińskiej – Kyzył, fot. Marta Pracownik Już następnego dnia mieszkańcy Tuwy dają nam się poznać z innej strony. Kierowcy, którzy nas zabrali, czyli trzech młodych chłopaków, postanawiają nam pokazać pewne „piękne miejsce”. Zjeżdżamy z głównej drogi i starą ładą przedzieramy się przez malutką, szutrową ścieżkę. Miejsce rzeczywiście robi wrażenie. To właśnie uroki autostopu. Republika Tuwińska – Jenisej, fot. Marta Pracownik Obskoje morie i bania na wodzie Morze Obskie to tak naprawdę potoczna nazwa Zbiornika Nowosybirskiego – wielkiego sztucznego jeziora przy rzece Ob. Można tu łatwo dojechać elektriczką z Nowosybirska. „Morze Obskie”, fot. Marta Pracownik Naszą uwagę przykuwa unosząca się na wodzie drewniana chatka. Zupełnym przypadkiem poznajemy na plaży jej właściciela. Tym sposobem kończymy na łódce, która zabiera nas do pływającej daczy. Oprócz podstawowych pomieszczeń, takich jak sypialnia, kuchnia czy łazienka, w chatce znajduje się bania, czyli rosyjski rodzaj sauny. Po solidnym nagrzaniu ciała można wskoczyć do chłodnej wody jeziora (najwspanialsze uczucie na świecie!). Razem z naszymi rosyjskimi gospodarzami spędzamy wspaniały wieczór. Rosyjska bania, fot. Marta Pracownik Syberia – czy warto? Syberia oczarowała mnie niesamowicie. Oferuje ona chyba wszystko, czego oczekiwać może poszukujący wrażeń podróżnik – cudowna, dzika natura, serdeczni i gościnni ludzie oraz stosunkowo niewysokie ceny. Autostop działa tu doskonale i nie ma żadnych problemów z rozbijaniem się na dziko. Syberia zaskakuje, zachwyca i intryguje. Oszałamia swoim pięknem i różnorodnością. Jeśli chodzi ci po głowie podróż do tej części świata – nie wahaj się ani chwili i ruszaj w drogę! Chcesz przeżyć własną przygodę w Rosji? Zorganizujemy ją za Ciebie!}

Syberia. Położenie na mapie powiatu mławskiego. Syberia. 52°58′18″N 20°14′57″E. / 52,971667 20,249167. Syberia – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie mławskim, w gminie Strzegowo [4] [5] . W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa ciechanowskiego .

Widok z bliska szarej z daleka zielonej tajgi w rosie, ogromne stado koni liczące ze 200szt. chodzących bezpańsko w środku Syberii. Na koniec słońce, które budziło się i „wychodziło” z ziemi, tak wielkie i rozpalone, że… to po prostu trzeba zobaczyć. Widziałem wiele wschodów i zachodów słońca w różnych częściach Polski i Świata ale ten zapamiętam na zawsze. Przez nocny ok. 450-cio kilometrowy etap bezdrożami minęliśmy tylko jeden samochód – jednego Kamaza…. Odcinek od Chabarowska do Władywostoku to gładka droga asfaltowa i niezapomniane widoki zielonej Syberii. Co kilkadziesiąt km są parkingi z najazdami na których można zrobić drobny serwis aut (nawet ciężarowych). Ruch jest dosyć mały. Stacje paliw przy głównej drodze są dość często jednak chcąc zjechać w bok koniecznie trzeba mieć wszystkiego „pod korek”. Raz po kilkudziesięciu kilometrach jazdy zawracaliśmy do ostatniej miniętej stacji by nie ryzykować i to była dobra decyzja bo następnej stacji nie widzieliśmy przez 200km Zaplanuj trasę z miejscowości Oleska 1, Opole do miejscowości Kremlevskaya nab., Moskva, Rosja. Oceń odległość i wybierz jak najkrótszą drogę w Moto.Money.pl

WYPRAWA „SYBERIA 2018” – ROWEREM i AUTOSTOPEM PRZEZ CAŁĄ ROSJĘ Syberia - kraina piękna, ogromna, niedostępna. Interesowała mnie od bardzo dawna. W końcu tego lata, spełniłem swoje największe marzenie. W połowie lipca ruszyłem rowerem z Polski do pięknego Irkucka, który leży w pobliżu magicznego Jeziora Bajkał! Tak zaczęła się moja pięciomiesięczna podróż, którą postaram się Wam przybliżyć w poniższym od początku. Plan był prosty. Każdego dnia pokonywać rowerem kolejne kilometry i zbliżać się do celu. Niestety, od samego początku nie było łatwo. Pakowanie. Tutaj pojawiły się pierwsze wątpliwości, obawy czy strach. Czy mam wszystko? A może jeszcze to będzie potrzebne? A może tamto? Dobra. Nie ma czasu! W końcu, upchnąłem jakoś wszystko w sakwach firmy CROSSO, pożegnałem się z rodziną i ruszyłem w nieznane! Z tego ci się później dowiedziałem, to był najtrudniejszy moment dla mojej rodziny. Gdy moja postać całkowicie zniknęła za pierwszym zakrętem. Do zobaczenia za 5 miesięcy!!! Pierwsze dni to jazda po dobrze mi znanej południowej i wschodniej Polsce. Pogoda była dość kapryśna, rower obładowany ale uśmiech nie schodził z mojej twarzy. Pierwszą przygodę przeżyłem na granicy z Ukrainą. Okazało się, iż przejście które sobie wybrałem nie obsługuje ruchu pieszego oraz rowerowego… Co robić w takiej sytuacji?? Szybka decyzja. Rozmowa z kilkoma kierowcami busów i po chwili miałem transport! Razem z rowerem zapakowałem się do starego busa należącego do ukraińskiej rodziny. Teraz wszystko było w porządku! 3h stania w kolejce i jestem na terenie Ukrainy! Zaczynamy prawdziwą RAJZĘ W NIEZNANE!Ukrainę będę wspominał bardzo dobrze. Świetny nocleg na parafii prowadzonej przez Polskiego księdza Jacka we Lwowie, zwiedzanie Kijowa razem z kolegą ze studiów, wycieczka do owianego tajemnicą Czarnobyla, biwaki nad jeziorami i kąpiel w rzekach. Do tego, jak to na wschodzie, pierwszy kontakt z samogonem. Spotkałem mnóstwo bardzo miłych ludzi. Często zapraszano mnie na złocisty trunek lub nawet pizzę. Każdy mnie dopingował oraz życzył powodzenia w dalszej drodze. W końcu docieram do drugiej granicy. Tej obawiałem się najbardziej. Granica Ukraińsko – Rosyjska. Podczas szczegółowej kontroli, o mały włos nie zostałem wzięty za przemytnika narkotyków! W moim bagażu znaleziono kilka nieopisanych tabletek przeciwbólowych. Nie było łatwo przekonać celników, iż to zwykłe tabletki. Na szczęście po prawie godzinnym przesłuchaniu, dostałem rosyjską pieczątkę w paszport i zameldowałem się na terytorium Federacji Rosyjskiej. Pierwszym miastem jakie tu zwiedziłem był Kursk. Podczas dwudniowego pobytu u rosyjskiej rodziny, miałem możliwość wizyty w miejscowości Prochorowka. To tam rozegrała się jedna z największych bitew na Łuku Kurskim. Były to moje pierwsze dni w Rosji, które bardzo mnie zaskoczyły i napawały dalszym trasie przez Woroneż do Saratowa musiałem zmagać się z dość sporym ruchem drogowym. Najniebezpieczniejsze były ogromne KAMAZY, które ciągły po kilkanaście ton ładunku a mimo to pędziły z zawrotną prędkością bardzo często wyprzedzając mnie na przysłowiową gazetę. Oczywiście, kilka razy nie było wyjścia i musiałem awaryjnie ewakuować się na pobocze. Na szczęście było warto się męczyć. Gdy z Parku Pobiedy po raz pierwszy zobaczyłem rzekę Wołgę, zaniemówiłem! Rzeka o nieprawdopodobnych rozmiarach - sowieckie monstrum! Miałem okazję podziwiać ją przez kilka dni, więc dobrze wiem o czym mówię. Nie ma drugiej tak ogromnej rzeki na pokonywałem kolejne kilometry. Bardzo dużo wrażenie robiły na mnie ogromne, otwarte przestrzenie. A to był dopiero przedsmak tego, co czekało mnie na kazachskich stepach. W Samarze zobaczyłem stadion będący areną MŚ 2018, w Togliatti wcieliłem się w rolę niańki natomiast w jednej z małych wiosek po raz pierwszy skosztowałem rosyjskiego samogonu. Uwierzcie mi, następnego dnia nie było łatwo kręcić kolejnych kilometrów J Gdy wjechałem do Republiki Tatarstanu a następnie Baszkirii, od razu zauważyłem różnicę. Cerkwie prawosławne zostały zastąpione przez meczety, a gościnna ludność stała się jeszcze bardziej gościnna! W jednym z miast zostałem zaproszony do domu na herbatę. Skończyło się na obiedzie, degustacji miejscowych trunków, kąpieli w bani oraz noclegu pod jednym dachem z nowo poznanymi ludźmi. To jest właśnie magia Rosji! W końcu, po ponad miesiącu jazdy po równinach, przyszedł czas na pierwsze, małe wyzwanie. Góry Ural! Kiedyś, uczyłem się o nich na lekcji geografii, a teraz przemierzam je na rowerze. Cóż to było za uczucie! Trafiłem nam na piękne widoki oraz ogromną dziurę w ziemi, która okazałą się być kopalną magnezu. Dodatkowo w tym miejscu przekroczyłem umowną granicę Europy i Azji. Witamy na nowym kontynencie! Tak zawitałem w rejonie, który każdy z Was powinien kojarzyć z pamiętnym deszczem meteorytów. Czelabińsk – właśnie o tym mieście piszę. Miasto w przeszłości nazywane potocznie „Tankograd” ze względu na swój przemysłowy charakter oraz olbrzymie fabryki czołgów. Niestety, wygląda tak po dzień dzisiejszy. Tym wojennym akcentem pożegnałem się z Rosja i ruszyłem w stronę Kazachstanu! Północne stepy Kazachstanu – chyba najnudniejszy obszar przez jaki jechałem w życiu :D Płasko, długie proste odcinki dróg, upierdliwy wiatr oraz jednostajne widoki. Tylu koni, które tutaj zobaczyłem nie widziałem jeszcze nigdy w życiu! Na szczęście wystarczyło mi woli walki i dotarłem do stolicy tego kraju – Kazachstanu to miasto inne niż wszystkie. Zbudowana w ciągu ostatnich 20 lat po środku stepu. Ogrom przestrzeni oraz dużo pieniędzy pozwala budować ogromne budynki, szerokie ulice i liczne stadiony. Spędziłem tutaj 3 dni i się nie nudziłem! Niektóre budowle bardzo mi się podobały (wieża Bajterek, stadion FK Astana) natomiast inne lekko rozczarowały (Chan Szatyr). Następnie ruszyłem dalej na południe. za Astaną postanowiłem zatrzymać się na małej farmie. Początkowo chciałem tam zostać na trzy dni, aby odpocząć i poznać kulturę Kazachów. Jednak tak mi się tam spodobało, iż spędziłem tam cały tydzień! Układałem siano, doiłem krowy oraz pomagałem w pracach budowlanych :D Tydzień przeleciał bardzo szybko i znów musiałem zamienić wygodny pokój z łazienką na namiot. Ale dla mnie to nie problem! Podczas dalszej jazdy odwiedziłem Karagandę, gdzie mieści się największy okręg węglowy w Kazachstanie. Czułem się tam jak u siebie w domu. Kopalnie, huty, fabryki – tak samo jak na Śląsku. 250km później nastąpiła zmiana krajobrazu o 180 stopni. Wylądowałem w bajkowym Parku Narodowym Karkaraly. Tam po raz kolejny doświadczyłem Kazachskiej gościnności. Spędziłem 3 dni u bardzo miłej rodziny. Dzięki temu mogłem dokładnie zwiedzić „Małą Szwajcarię”, jak potocznie nazywa się ten region. Niestety, moja sielanka nie trwała wiecznie. Kolejny odcinek przebiegał po drogach o bardzo słabej jakości. Dużo ciężarówek z urobkiem, masa pyłu, fatalnej jakości asfalt lub szuter przez 300km. To był chyba najtrudniejszy odcinek wyprawy. Kilka razy złapałem tutaj kapcia, zerwałem kilkanaście szprych oraz dostałem zatrucia. Do tego byłem sam. Brak większych miast. Jedynie małe wioski co ponad 100km. Nie było łatwo, ale po 3 dniach walki w końcu dotarłem do miasta Semej. Tam dzięki uprzejmości ludzi mogłem naprawić rower i ruszyć ponownie w kierunku Rosji!!! Ostatniego dnia w Kazachstanie, tuż przed granicą, zostałem zaproszony przez kolegę rowerzystę do małego domku na wsi. Mieszkała tam jego rodzina. Dzięki temu, po raz kolejny mogłem skosztować typowych Kazachskich potraw jak Beszbarmak czy napić się typowego alkoholu z mleka klaczy. Wieczorem jeszcze kąpiel w bani i mogę opuszczać Kazachstan z uśmiechem na twarz. Po powrocie na terytorium Federacji Rosyjskiej, skierowałem się w stronę Republiki Ałtaju. Jest to bardzo malownicza okolica, zdecydowanie jedna z najpiękniejszych w tym kraju. Początkowo planowałem spędzić tam tydzień. Ostatecznie zostałem na trzy. Trzy tygodnie :D Przeżyłem tam wiele interesujących przygód, o których opowiadam na swoim kanale na YouTube – Rajzy w Nieznane. Przedzierałem się z rowerem przez szlaki górskie, spędziłem noc w chatce z prawdziwymi mieszkańcami Ałtaju, czy przeżyłem pierwszy atak zimy przy granicy z Mongolią na początku Października. Te trzy tygodnie pokazały mi, iż takie dzikie tereny lubię najbardziej. Czuję tutaj wolność i swobodę. Nikt i nic mnie nie ogranicza. Jesteś tylko Ty i przyroda. W połowie Października ruszyłem z Barnaul na ostatni, rowerowy odcinek wyprawy. Przez tajgę, pola czy nawet śnieg pokonałem ostatnie 2000km i dotarłem do Irkucka. Udało się! Zrobiłem to! Z Godowa do Irkucka na rowerze. 11 400km w 99dni J Ale to nie koniec! Setnego dnia mojej wyprawy, aby uczcić rocznicę 100 LAT NIEPODLEGŁOŚCI POLSKI, udałem się do małej Polski na Syberii. Jest nią wioska Wierszyna, położona 120km na północ od Irkucka. Tam po raz pierwszy od dawna usłyszałem język polski. Co to było za uczucie! Środek tajgi, a ludzie rozmawiają w Naszym ojczystym języku. Zatrzymałem się tam na 4 dni, podczas których byłem gościem księdza Karola. Zobaczyłem wioskę, poznałem mieszańców, cieszyłem się pięknymi widokami. Jeśli ktoś z Was kiedyś będzie w Irkucku, koniecznie musicie odwiedzić Wierszynę!Ostatniego Października ruszyłem dalej i zameldowałem się nad Jeziorem Bajkał. Był to ostatni punkt, który chciałem odwiedzić w tej okolicy. Ogromne jezioro! Czasem, człowiek ma wrażenie, iż jest nad morzem a nie jeziorem. Pomimo temperatury w okolicy zera, nie mogłem sobie darować i zaliczyłem kąpiel w tej lodowatej wodzie! Znad Bajkału wróciłem do Irkucka i rozpocząłem przygotowania do drugiego etapu podróży. Najpierw musiałem wypisać i wysłać równo 160 pocztówek! Jeszcze raz dziękuję wszystkim za udział w pamiętnej akcji „Pocztówka z Irkucka”. Jej rezultat przerósł moje najśmielsze oczekiwania. Gdy uporałem się z pocztówkami, spakowaniem plecaka i innymi sprawami organizacyjnymi, mogłem ruszać dalej. Rower i sakwy zostawiłem w miejscowej katedrze. Zabrałem tylko to co niezbędne. Plecak, kurtka, spodnie i ciepłe buty. Do tego w ręku kartkę z napisem WŁADYWOSTOK! Tak oto rozpoczynam przygodę z autostopem! Pierwsze dwa dni szło mi dość ciężko. Ledwo dotarłem do Ułan Ude. Na szczęście, trzeciego dnia trafiłem tak zwany ‘Złoty Strzał”. Okazało się, iż kierowca może podrzucić mnie na odległość ponad 2000km!!! WOW! No cóż, takie mamy odległości w tym kraju. 6 dni w tej samej ciężarówce, z tym samym kierowcą. Takiego stopa można złapać chyba tylko w Rosji! Podczas jazdy dowiedziałem się wiele ciekawostek na temat życia, mentalności czy kultury Rosjan. Dodatkowo, w końcu mogłem skosztować prawdziwej zimy. Wprawdzie, była to dopiero połowa listopada, a temperatury w nocy spadały już dobrze ponad – 20 stopni. Brrr. Było to dla mnie bardzo ciekawe doświadczenie. Postaram się nim z Wami podzielić podczas wystąpień, które będę organizował po wyprawie. Szczegóły dostępnie na Facebook’u pod hasłem RAJZY W NIEZNANE ;) Po dotarciu do Chabarowska, musiałem szukać nowego transportu. Szczerze powiedziawszy, szło mi coraz lepiej. Ostatni 1000km pokonałem w 2 dni i tak oto dotarłem do końca. Dalej się już nie da jechać! WŁADYWOSTOK!!! Czyli miasto, o którym po cichu marzyłem od samego początku. Dotarłem tutaj! Ja mieszkaniec małego Godowa. Pokonałem blisko 16 000km przez całą Rosję! Szczerze powiedziawszy, nie żałuję tej decyzji ani trochę. Miasto bardzo się mi spodobało. Piękne mosty, architektura, wyspy i zatoki. Nie bez powodu nazywa się je LOS ANGELES WSCHODU. Spędziłem tutaj tydzień, co pozwoliło mi go dobrze poznać i zwiedzić. Zobaczyłem obowiązkowo mecz hokeje w wykonaniu miejscowej drużyny Admirał, która gra w KHL. Do tego spędziłem cały dzień w ogromnym oceanarium. Oj było co oglądać! Resztę dni spędziłem na przygotowaniach. Nie. Nie wracam już do domu. Lecimy dalej!Wsiadam do samolotu we Władywostoku i po 2h melduję się w … TOKIO! Japonia! Tutaj muszę Wam się przyznać, iż tego nie planowałem. Wyszło jakoś tak samo, spontanicznie. Zdałem sobie sprawę, że skoro jestem już tak blisko, grzechem byłoby nie wykorzystać okazji. O Japonii za dużo nie wiedziałem. Wszystko co tutaj zobaczyłem, z czym miałem do czynienia było dla mnie nowe. Chłonąłem wiedzę jak gąbka. Z racji napiętego kalendarza, odwiedziłem tylko typowo turystyczne miejsca. Na początek 2 dni w stolicy Tokio. Ogromna metropolia. Coś niesamowitego! W takiej miejskiej dżungli jeszcze nie byłem. Mieszka tutaj kilkanaście milionów ludzi, a pomimo to panuje porządek oraz wysoka kultura. Kolejne miejsce to Pięć Jezior Fuji, które leżą u stóp ogromnej góry o tej samej nazwie. Bardzo fajna okolica, idealna na odpoczynek po kilku szalonych dniach w stolicy. Następnie nocnym autobusem dostałem się do Kioto. I chyba to miasto najbardziej mi się podobało. Można tutaj poczuć dawny klimat, zobaczyć gejsze na ulicy czy skosztować japońskiej kuchni. Obowiązkowo trzeba zajrzeć na wzgórze pełne bram Torii oraz do bambusowego lasu. Przedostatnim miejsce jakie zobaczyłem w Japonii była Nara. Najmniejsze miasto, również bardzo historyczne. Stare świątynie, bramy i muzea. Idealne na jeden dzień. Warto dodać, iż pogoda w Japonii była dużo lepsza niż w Rosji. Gdy opuszczałem Władywostok, było kilka stopni poniżej zera. Natomiast w Tokio przywitało mnie słonko i +16 stopni J Na sam koniec pobytu zostawiłem sobie kolejnego giganta. Osaka. Biznesowa stolica kraju. Znajduje się tutaj cała masa wieżowców oraz przeróżnych firm. A swoje prawdziwe oblicze miasto ukazuje dopiero po zmroku. Ulice pełne ludzi, liczne sklepy, restauracje. Typowe miasto biznesu. Osobiście, Japonia mi się podobała. Czy tam wrócę? Oczywiście! Ale tym razem obowiązkowo z rowerem i na dłużej J Ostatnim krajem, który odwiedziłem była Korea Południowa. Tego również wcześniej nie planowałem. Po prostu, loty z Japonii są bardzo atrakcyjne cenowo, więc nie mogłem odpuścić. Zwiedzanie zacząłem od tropikalnej wyspy Jeju. Pierwszy Grudnia a tam +20 stopni. Tak to można żyć! Udało mi się tam dorwać rower i zrobiłem sobie rundę wokół wyspy. Bardzo fajne, małe wioski, wszędzie serwowane ryby i owoce morza, stożki wulkaniczne oraz spokój na drodze. Jazda tutaj rowerem to istna przyjemność. Do tego pięknie zdobione buddyjskie świątynie. Po dwóch dniach rowerowania chciałem zaliczyć największy wulkan na wyspie, lecz pogoda pokrzyżowała mi plany. Pozostała wizyta w muzeum lotnictwa. Swoją drogą, również bardzo ciekawe :D Samą wyspę bardzo polecam. Będąc w Korei, trzeba ją zobaczyć. Kolejnego dnia znów krótki lot i melduje się w Busan. Największy port Korei Południowej. Tutaj nastawiłem się na dłuższy spacer po górach oraz typowe zwiedzanie miasta. Na zakończenie mojej eskapady wybrałem sobie Seul. Kolejna ogromna metropolia. Rozmiarami porównywalna z Tokio. Jednak 3 dni to zdecydowanie za mało na to miasto. Piękne pałace, ogromne ogrody, jeden z najwyższych wieżowców świata – Lotte Tower czy symbol miasta Seul Tower. Było krótko ale intensywnie. Wybrałem się nawet na wycieczkę do strefy DMZ, która znajduje się na granicy z Koreą Północną. I w taki oto sposób zakończyło się moje egzotyczne, dwutygodniowe tournée po krajach Azjatyckich. Wróciłem do Władywostoku, spakowałem bagaże i ruszyłem. Tym razem na dworzec kolejowy! Bez problemu namierzyłem swój pociąg, potem kontrola biletu i siadam na swoim łóżku. Kolej Transsyberyjska! Jak ja się cieszę! Czas spełnić kolejne marzenie. Podróż koleją z Władywostoku do Moskwy trwa ok. 7 dni. Ja rozbiłem to sobie na dwie części. A wszystko dlatego, iż musiałem zaliczyć małą pauzę w Irkucku aby zabrać swój rower i bagaże. Podczas przejazdu, doświadczyłem srogiej, Syberyjskiej zimy. Nocą temperatura spadała do -35 stopni. Nigdy nie zapomnę spacerów po peronie w takim chłodzie. Sama podróż przebiegała spokojnie. W wagonie wysoka kultura, porządek, wrzątek. Wszystko co potrzeba aby normalnie funkcjonować. Do tego mamy mnóstwo czasu aby porozmawiać z innymi pasażerami o ich historiach, które często są bardzo interesujące. W taki sposób poznałem popa z Władywostoku, bardzo miłych Tadżyków, czy zawsze uśmiechnięte Panie z Krasnojarska. Ta podróż na zawsze zostanie w mej pamięci. Kolej Transsyberyjska – zdecydowanie polecam!Ostatni etap to powrót samolotem z Moskwy do Warszawy. Potem szybko na Jarmark Świąteczny do Wrocławia i czas wracać do domu! 23 Grudnia melduję się w Gliwicach. Tam czeka na spore grono kibiców z rodzicami na czele! Dziękuję Wam za bardzo miłe przyjęcie. Ostatnia, honorowa runda do domu z kolegami. Impreza powitalna i KONIEC. Tak. Po 158 dniach dotarłem do celu. Do domu. Czas zacząć planować kolejną wyprawę!Na koniec, co mogę powiedzieć o Rosji? Jest to normalny kraj. Pełen miłych i pomocnych ludzi. Wyróżnia ich stosowanie niekonwencjonalnych rozwiązań, otwartość oraz bezpośredniość. Jeśli jeszcze się wahacie czy warto odwiedzić ten kraj, to nie róbcie tego dalej. Zdecydowanie warto!Na zakończenie chciałbym bardzo serdecznie podziękować wszystkim sponsorom, którzy wierzyli we mnie od początku i udzielili mi znacznego wsparcia. Do tego dziękuję WAM drodzy czytelnicy! Za doping, śledzenie i wsparcie mojej wyprawy! Rajzy w nieznane o autorze Informacja Prasowa

GfZ8lA. 379 175 477 150 473 346 362 488 447

polska syberia rosja odległość